De Joodse Raad werd op last van de Duitse bezetter in februari 1941 opgericht als organisatie die de Joodse gemeenschap in Nederland moest besturen. Diamantair Abraham Asscher en professor David Cohen werden de voorzitters. De raad heette 'Joodse Raad voor Amsterdam' maar kreeg al snel de bevoegdheid over geheel Joods Nederland. Via de raad gaf de bezetter bevelen door aan de Joodse gemeenschap en haar leiders. Zo werd de Joodse Raad het doorgeefluik van de anti-Joodse maatregelen. In september 1943 werd de leiding zelf naar het concentratiekamp Westerbork afgevoerd, en werd de raad ontbonden.

Westerbork was het grootse 'doorgangskamp' in Nederland, gelegen in Drenthe. Van de ruim 107.000 joden die naar de concentratiekampen zijn gedeporteerd, kwamen de meesten eerst in Westerbork terecht. Er zijn vanuit Westerbork 93 treinen, met gemiddeld ruim 1000 mensen per trein, naar de vernietigingskampen vertrokken. De meeste daarvan naar Auschwitz en Sobibor, waar respectievelijk 56.000 en 35.000 joden uit Nederland de dood vonden. Bijna 200 joden zijn in Westerbork gestorven. Het kamp was in de jaren dertig door de Nederlandse regering opgezet als vluchtelingenkamp voor Duitse joden. 'Centraal Vluchtelingenkamp' heette het begin 1940, en er huisden zo'n 750 Duitse joden. Op 12 april 1945 werd het kamp bevrijd. Tot 18 juli verbleven er nog joden in het kamp.